Cześć. Dzisiaj przychodzę do was z tytułem odcinka 7x03, który ogliście już zobaczyć na twitterze. A teraz zapraszam do rozwinięcia. ;)
Tytuł ten, najprawdopodobniej, jest nawiązaniem do opowiadania Jorge Luisa Borges'a o tym samym tytule. Niestety opowiadania nie czytałam, więc nie bardzo mam co wam napisać. A może ktoś z was czytał? Jak myślicie do czego może to nawiązywać? Czekam na komentarze. :)
+ Wczoraj wzięłam się za robienie tła na bloga... Nie mam żadnego doświadczenia w obróbce grafiki itd. Specjalnie po to musiałam instalować gimpa. No i wczoraj posiedziałam z dobre 4 godziny, aby zrobić taką gównianą sklejkę. I dzisiaj postanowiłam to wkleić na bloga i zrobić podgląd. I wiecie co się okazało? Że obraz jest za mały. XD Myślałam, że się popłaczę, no ale nic, dalej będę próbowała coś robić. Ale jeżeli ktoś z was umie robić jakieś tła czy coś w tym stylu, to niech napisze w komentarzu. A ja się wam pochwalę moim "dziełem". XD
I co sądzicie? Hahaha. XD
„OGRÓD O ROZWIDLAJĄCYCH SIĘ ŚCIEŻKACH” (El Jardin de Senderos que se Bifurcan, 1941). Przełomowa pozycja w twórczości pisarza. Początkowo tomik przeszedł bez echa jako zbyt dziwaczny w czasach przełomowych politycznie. Dziś jest to legendarna pozycja tzw. literatury wyczerpania. Zbiór recenzji i analiz nieistniejących książek i polemik z nieistniejącymi pisarzami. Jest to tzw. fantastyka erudycyjna. Borges w swej oryginalnej stylistyce nieuchwytnego auto-pastiszu prowadzi tu dziwaczną grę, zawsze nieco niepokorną, dryfującą, kreśląc jednak w genialny sposób nastrój XX-wiecznych, czczych dywagacji intelektualnych. Najdoskonalszym opowiadaniem jest „Poszukiwanie Al-Mutasima” (El acercamiento a Almotásim, 1936), bazujący na zawrotnej erudycji i zwodniczej aluzyjności, w którym każde zdanie i pojedyncze sformułowanie otwiera niezwykły kosmos znaczeń i odwołań. Ubrane zostało w formę recenzji nie istniejącej hinduskiej książki. Żart był tak wiarygodny, że Bioy Casares zamówił sobie egzemplarz powieści u rzekomego wydawcy. Udając, że historia ta naprawdę została opublikowana jako książka, Borges zamiast tylko ją streszczać, mógł od razu przedstawić jej krytykę. „Tlon, Uqbar, Orbis Tertius” (1940) opowiada o encyklopedii, zawierającej dane o nieistniejącej planecie, która przybiera postać swoistego raju wyobraźni, w którym panują zasady logiczne odmienne od naszych i w pewnym sensie doskonalsze. Jest to „być może najambitniejsze z moich opowiadań” powiedział Borges w 1982. Borges tworzy zupełnie nowy świat, wraz z geometrią, matematyką, filozofią, oraz wspierającymi go strukturami religijnymi i etycznymi. W „Pierre Menard, autor Don Kichota” (Pierre Menard, autor del Quijote, 1939) pewien pisarz postanowił na nowo, słowo po słowie, napisać dzieło Cervantesa. Głosem narratora Borges wyraził po raz pierwszy swoje przekonanie, że literatura może stanowić tylko naśladownictwo, a rola pisarza jest bardzo wątpliwa. Wysoką klasę prezentują „Biblioteka Babel” (La biblioteca de Babel, 1939) i „Loteria w Babilonie” (La Lotería en Babilonia, 1941).
OdpowiedzUsuń